Helaas moeten we ook soms afscheid nemen van onze Vachtjes..
Hieronder zie je ons gedenkplekje 'de 7wevende hemel' met van alle overleden Vachtjes een gipsen pootafdrukje.

Hieronder vind je onze Regenboog Vachtjes, opgedeeld in 3 albums:
- (Semi) verlamde Vachtjes spreekt voor zich.
- Vachtjes (pre Villa Vacht) zijn Vachtjes die al bij ons waren voor we officieel stichting werden en ons gingen specialiseren in verlamde katten.
- Overige Vachtjes zijn Vachtjes anders dan katten.

R.I.P (Semi) verlamde Vachtjes 

R.I.P  Vachtjes (Pre Villa Vacht)

R.I.P Overige Vachtjes

Hieronder tref je, in willekeurige volgorde, afscheidsverhalen en gedichten aan die ik voor en over de Vachtjes geschreven heb.

Een verhaal voor Voetjes

Vrouwtje? Vrouwtje ? Slaap je nog?
Goeiemorgen kleine Voetjes, ben je klaar voor een nieuw avontuur?
Nog niet vrouwtje, ik wil nog even knuffelen en genieten, misschien wel een ontbijtje op bed!
Lief krijgertje van mij..

Weet je nog vrouwtje, toen ik heel klein was?
Wil je me dat verhaaltje nog eens vertellen?
Natuurlijk monstertje..

Het was September 2010 en ik had net een hele verdrietige tijd achter de rug.
Een tijd waarin veel van mijn harige vriendjes aan een nieuwe reis begonnen.
Waarom ging jij niet mee op reis vrouwtje?
Daar waar zij gingen kon ik niet gaan lieverd..
Soms komt de tijd van afscheid nemen heel plots, dan
heb je je doel hier bereikt..

Was je erg verdrietig vrouwtje? Ik wil niet dat je verdrietig bent..
Ja kleine vriend.. Ik was heel verdrietig… Maar toen kwam jij!
Precies op dat moment dat ik je nodig had.

Vertel, vertel!
Ssst, sluit je ogen maar, dan vertel ik het je.
Oke..

Je was gevonden in het struikgewas, luid schreeuwend.
Een klein hoopje zwart van een paar weekjes oud.
Ik sloot je in mijn armen en wist direct dat jij heel speciaal was…

Ik gaf je de naam Voetjes omdat je op je eigen teentjes sabbelde.
Dat kalmeerde je en dat waren de enige momentjes dat je niet luidkeels om aandacht vroeg.
Ik was toen ziek hé vrouwtje?
Och monstertje toch.. Je was aldoor ziek… Maar niemand wist waarom..

Er waren tijden dat je dagen niet wilde eten en toen je eenmaal begon te lopen,
liep je aldoor rondjes.
Hihi, dat is wel een beetje vreemd, vrouwtje!
Ja, krijgertje, maar je vond je weg toch en sloeg je overal doorheen..
Je snurkte en reutelde als een koffiezetapparaatje en we noemde je liefkozend Darth Vader.
Eerst dachten we dat je een poliep in je keel had, veel later kwamen we er achter dat je een anatomische afwijking had.
Een ‘omgedraaide huig’ als het ware.

Wat heb ik me vaak zorgen om jou gemaakt..

Maar ik was sterk hoor vrouwtje! Vertel dan hoe sterk ik was!
Je was heel sterk mannetje! Zo sterk dat we je met 4 man nog niet onder bedwang kregen bij de dierendokter!
Je kreeg een roesje zodat we in je mond konden kijken en foto’s van je konden laten maken.
Je had een harde verdikking in je kaak en je werd geopereerd. Dat was in mei 2012, weet je nog?
Ja vrouwtje, want daarna kreeg ik heel veel lekkere hapjes!!
Ja lieverd, we organiseerde zelfs een benefiet bbq voor jou en jij gedroeg je als een echte ster!

Bbqen was ook jouw favoriete gelegenheid! Volop stokbroodjes om te jatten en brandende theelichtje om te stelen.
Als toetje nog een mondvol popcorn na. Wat was je toch een ondeugd!
Jouw ondeugd toch vrouwtje?
mijn ondeugd lieverd.. en die van vele anderen..

Jij was het begin van Villa Vacht..

En Toen vrouwtje? En toen?
Toen Voetjes, toen werd je alsnog een grote stoere vent!
Jij was de baas over iedereen, groot of klein.
Zelf de honden konden niet tegen je op en het magnetisch kattenluik hield jou niet tegen.
Slimmerd!!

Elke avond sliep je in mijn armen. Op mijn armen.. En o wee als ik mij durfde te bewegen!
Mijn twee handen op jouw buik.

Maar net toen we dachten dat de zorgen voorbij waren viel me op dat je zoveel moeite had met springen.
De dierendokter kon niets vinden…..
Een week later brak je, je knie. Onmogelijk Voetje!
Dat weet ik nog vrouwtje, ik kon er echt niets aan doen.. Het gebeurde spontaan!
Dat weet ik lieverd, want toen het gebeurde sliep je bij ons op de slaapkamer.

Je werd geopereerd, maar de constructie bleef niet zitten en een week later moest je weer onder het mes..
6 weken moest je beweging beperkt worden.. Wat had ik met je te doen..
Ik heb toen Villa Zonlicht gebouwd, zodat je wel een luxe rustresort had, veel beter dan een bench toch?
Ja vrouwtje…

Toen je eenmaal langzaam wat meer vrijheid kreeg sloeg het noodlot weer toe en brak je, je andere knie op precies dezelfde onverklaarbare wijze..
Ditmaal ging de operatie wel in één keer goed, maar je zou voortaan zonder knieën door het leven gaan.
Langzaam werd je depressief.. Je wilde niet meer eten en je ogen stonden dof.
Ik was heel erg ongerust..
Sorry vrouwtje, dat was niet mijn bedoeling, daarom ben ik ook weer gaan eten..
Dat weet ik lieverd, je werd weer mijn dappere krijger en je hebt heel goed je best gedaan!

Na dik drie maanden mocht je eindelijk weer rondlopen en dat deed je!
Je moest ons zo nodig laten zien hoe goed je kon rennen en klimmen!
Ik was een racemachine vrouwtje! Ik scheurde door alle bochten!!
Ja monster en wij hielden ons hart vast! Maar met een grote glimlach op ons gezicht.

Dat was begin dit jaar. Weet je nog? Dat is niet eens zo heel lang geleden..
Nee.. Nog niet zo lang geleden.

We hebben een fijne zomer gehad samen, hé Voetjes?
Ja vrouwtje, Ik lag zo graag op de schommelbank die jij gemaakt had.
Klopt lieverd, daar vond ik je al in de vroege uurtjes, wachtend op de eerste zonnestralen die je zwarte velletje verwarmde.
Een fijne zomer..

Wat een avonturen hebben wij samen beleefd vrouwtje!
Ik was altijd bij je in de buurt, ja toch?
Zo is het ventje..

Maar toen kreeg ik weer pijn aan mijn tandjes..
Ja zacht Vachtje.. Je tandjes waren slecht en de dokter heeft ze eruit gehaald.
Maar toen ging alles pijn doen vrouwtje… Waarom?

Ja lieverd.. Je had ook pijn aan je achterpootje en daarna aan je voorpootje, maar dat ging ook weer over, weet je nog?
Ja, dat weet ik nog.
Ik weet nog dat we samen op avontuur gingen en samen de knutselkamer hebben opgeruimd!
Dat was leuk hé vrouwtje? Wat hadden we een plezier samen!!
Dat was een heerlijke dag Voetjes…
En wat maakte je me aan het lachen toen je in slaap viel in de grote berg kussenvulsel!
Ik was bijna over je gestruikeld!
Dat lag zo lekker zacht vrouwtje!
Dat geloof ik lieverd!

Maar vrouwtje…
Waarom ben ik nu dan bij de dokter?
En waarom komt dat gekke buisje uit mijn pootje?
Ik voel me niet zo lekker vrouwtje…
Waarom doet alles pijn?

Ja.. Waarom.. Mijn dappere, dappere krijger…
Hier eindigt het verhaaltje van jou en mij.
Jij hebt je doel bereikt… Jij mag nu ook op reis.
Op reis? Zonder jou vrouwtje?

Ja lieverd…
Weet je nog hoe dit verhaaltje begon?
Waar jij heen gaat kan ik niet volgen.
Mijn doel hier is nog niet bereikt, maar ik zal altijd aan je denken
Want jij wees me de weg die ik moet gaan.

Ben je verdrietig vrouwtje?
Oh.. Voetjes… Een beetje wel.. Een beetje veel…


Voetjes… Klein monstertje..
Dappere krijger..

Sluit je oogjes en laat je gaan.
Nestel je in mijn armen, geef me nog een kus.
Nog even volhouden lieverd en dan is je pijn gedaan..
En zo eindigt dit verhaaltje dus…

Dag dappere Voetjes…
Dag vrouwtje..

We zullen je missen…

14 november 2013 omstreeks 18.30 uur hebben wij afscheid genomen van ons monstertje Voetjes..
De bloeduitslagen wezen op natte FIP..
Zoals uit het verhaal ook blijkt, was Voetjes heel bijzonder voor ons.
Hij was het begin van Villa Vacht.
Zijn kracht en moed hebben mij net zo vaak op de been gehouden als ik hem op de been geholpen heb.
We zullen zijn streken enorm missen… Zijn zwarte glanzende vachtje en de sprekende blik in zijn ogen.
Voetjes leeft voort in onze harten.. In de Voetjes Veiling, de Geluks-Voetjes en in ‘de schaduw van Voetjes’ die bij vele de vensterbank siert.
Voor altijd in ons hart.. De ware kracht van Villa Vacht..

Vlas

Je was mijn kleine, grote vriend. En plots was je er niet meer. Zomaar, ineens, onbegrijpelijk.

Je kwam nog een laatste knuffel halen. En toen was het gedaan. Voor mijn ogen zag ik je gaan. In mijn armen ben je gestorven.

Zomaar ineens, weggerukt uit het leven. Mijn kleine, grote vriend. Altijd zoveel liefde te geven. Kopstootjes en liefdebeetjes. Wat zal ik ze missen..

We kunnen het nog niet bevatten.. We hebben er nog geen plekje voor, we kunnen de woorden nog niet vinden die jou toebehoren…

Rust zacht kleine, grote vriend. Rust zacht, lieve Vlas…

Vroeger was ik zo’n persoon dat zelfs tranen met tuiten huilde als één van onze scharrelkipjes stierf of dat veldmuisje, dat ik uit de bek van de kat had gered en de hele dag met een pipetje had proberen te voeren.  Ik dacht dat ik me, in de voorbij kruipende jaren, een beetje tegen die heftige emoties had gewapend.. Want als je, zoals wij, met zoveel zieke en zwakke dieren werkt, dan leer je al snel dat het leven aan een zijde draadje hangt.. En als je telkens weer die achtbaan van emoties van begin tot einde moet doorstaan, dan ga je daar vroeg of laat door ten onder.

Ik dacht dus, dat ik me ondertussen wel gewapend had.. Altijd doet het pijn en altijd doet het verdriet, maar je troost je met het feit dat het leed geleden is en de dood een verlossing kan zijn, dat alleen wij treurend achterblijven tot het een plekje heeft gekregen in ons hart.

Maar soms komt er zo’n dier in je leven, dat zich direct aan je vast weet te klampen en je als een schaduw volgt.
In die korte tijd had Vlas, met zijn enorm sterke persoonlijkheid, onze harten veroverd.
Hij koos mij als zijn vriendje en was niet bij me weg te slaan. Op schoot op de bank, in mijn gezicht als hij zijn aandacht niet kreeg. Op tafel tijdens het eten. Snuivend en snoevend op zoek naar die lekkere geuren. Schrokkend en grommend bij de lekkere hapjes want delen was niet zijn sterkste kant. Zeurend en klagend als hij zijn zin niet kreeg. Zielig en vragend piepend, want de weg naar boven was zoveel makkelijker dan omlaag.
Vlas was overal en je kon niet om hem heen..

We kregen geen tijd om ons voor te bereiden op zijn lot. Een lot dat niemand had verwacht..
Hij had al zoveel overwonnen en leek sterk in heel zijn wezen. De dierenarts maakte zich ook geen zorgen, die red het wel hoor. Vlas die zat maar wat te grommen.

Maar het joepie spuitje sloeg niet aan en de medicijnen dropen langs zijn kin.
Toch was zijn temperatuur weer normaal en hij leek niet achteruit te gaan.
De hele dag lag hij te slapen op de keukenstoel, toegedekt met een dekentje, wat hij telkens afgooide en ik telkens weer, liefdevol, over hem heen legde. Vlas.. Echt Vlas!

18.30 uur, Loode had overgewerkt en ik verwachte hem elk moment thuis. Ik zat op de bank en Vlas kwam vanuit de keuken naar me toe om een knuffel te halen. Eén klein moment zag ik dit als een vooruitgang, want het was de eerste keer die dag dat hij, uit zichzelf, van zijn stoel kwam.
Maar hij vond zijn draai niet, kon de aanraking niet verdragen en stommelde de bank weer af.

Mijn nekhaartjes gingen overeind staan. Iets was anders en het was goed mis.
Ik volgde hem op zijn zwalkende weg naar de kattenbak en even bad ik voor een plasje, maar hij ging liggen, stond weer op, liep de bak weer uit, schudde met zijn hoofdje, zwalkte, viel, krabbelde weer overeind.

In mijn armen, elektrisch dekentje erbij, zijn temperatuur was weer plots gedaald naar 36,6, hij lag op zijn zij, snakte naar adem. Inmiddels was het iets voor 7 en Loode was nog niet thuis..
Ik diende Vlas met spoed onderhuids vocht toe en belde Loode, die stond met autopech langs de weg. Net nu.. Ook de dierenarts was onbereikbaar en onbereikbaar ver weg… De dag van allerheiligen..
Het telefoontje duurde nog geen minuut en in die minuut ging Vlas razendsnel bergafwaarts..
Zijn slijmvliezen waren bleek en vervolgens stopte hij met ademen..

Bijna een half uur heb ik mond op mond beademing gegeven, in de hoop dat hij de kracht zelf weer zou vinden. Zijn hartje bleef maar kloppen, langzaam, maar met regelmaat. Mijn eigen hart klopte vele malen sneller.. In mijn keel.. In heel mijn wezen..

Abigail, gealarmeerd door een telefoontje van Loode, arriveerde rond half 8 en gaf mij de moed om Vlas te laten gaan. Zijn hartje stopte even later.. Mijn leven stond even stil..

En zo zit ik hier, nog steeds met tranen in mijn ogen, vol ongeloof en vol verdriet.
Een onwezenlijk gevoel dat ik dat kleine grijze ventje niet op zal zien groeien tot de grote stoere kerel die hij leek te worden..

Vanmorgen hebben we het verdrietige nieuws aan de dierenarts doorgegeven. Ook hij was behoorlijk uit het lood geslagen. Hij had dit nooit verwacht en kon ons ook niet vertellen waar het mis is gegaan.
Misschien was het toch nog de Herpes die nu, na de operatie en door een verlaagd immuun systeem, genadeloos om zich heen sloeg? Misschien was er meer aan de hand in dat kleine lijfje waar wij geen weet van hadden? We zullen het nooit weten…

Hij heeft zijn leven geleefd, genoten van zijn terugkerend zicht en alle avonturen die hij deelde met Vlo en de andere Vachtjes. We hebben geknuffeld en samen gegeten en de laatste nacht heeft hij aan onze zijde doorgebracht. Met zijn laatste kracht en energie kwam hij afscheid van mij nemen met een knuffel en een knor. Hij wist dat het zijn tijd was en hij had er vrede mee, hij liet zich gaan…

Overleden op 1 november, allerheiligen, de dag van de dood, Dia de los Muertos… De dag om de doden te eren..

Een deel van hem zal altijd bij ons blijven, voortleven in de Vachtjes en in onze harten.
Onbereikbaar ver, maar toch ook heel dichtbij.
We slikken.. we knipperen de tranen uit onze ogen… Het leven gaat door.. De zorgen gaan door..
Maar… Met Vlas altijd in onze gedachte..

Sprokkel

Vredig opgerold.
Knus en warm in zijn voddennestje. Slapend zo leek.
Geen voorafgaand ziekbed of trage aftakeling als martelgang.
Er was geen pijn en geen sprake van leed.
Eerder juist met verhelderde geest en verlichte ziel,
als een nieuw en herboren bewustzijn.

Zijn tijd was gekomen en hij is gegaan.
Vredig in slaap, zachtjes uit het leven gegleden.
Zijn leven geleefd, zijn pad voldaan.
Geen verdriet, alleen maar dankbaarheid.
Voor de najaarszon die zijn vacht nog mocht verwarmen.
Voor die laatste mooie maanden samen. Voor dat laatste gebaar dat ik mocht omarmen.
Bewust beleefd, meer verbonden en met wederzijdse blijk van genegenheid.


Geen verdriet.
Alleen maar dankbaar voor dit mooie afscheid.

Vaarwel Sprokkel
Vaarwel eigenzinnige vriend

Enya

Je kwam in ons leven, met ogen groot van angst.
Je stelde je open voor onze liefde en nam die gretig in ontvangst.
Voor iedereen was je heel bijzonder,
maar voor ons was je werkelijk waar… Een wonder..

Als sneeuw die smelt voor de zon..
zoals jij je angsten overwon…
maar ook de snelheid waarmee je dit leven weer verliet
ons achterlatend vol van verdriet.

Vol met vragen,
en met stomheid geslagen.
Jouw tijd op deze wereld was gekomen,
we zullen je terugzien in onze dromen.

Tot ziens lief dier… Tot ziens Enya..

Krijgertje

Die mooie zomerse dag in September...
Terwijl de eerste zonnestralen de nacht verdrijven en de merel begint aan zijn lied, open ik zoekend mijn ogen; Waar ben je?

Een lege plek in bed, waar jij normaal iedere ochtend sliep.
Met de schrik in mijn benen keek ik rond -en door het raam; Rijp op het gras, dauw op het dak, daar zat je dan; Glunderend, met glinsterende vacht in de dagenraad.

Veilig in mijn armen droeg ik je naar beneden, want de trap was voor jou maar een eng obstakel.
Samen ontbijten. Ik aan tafel en jij op tafel. Mijn hartendief en ik.
Jij, mijn klein mirakel.

Zoals gewoonlijk hielp je ook die dag met het vouwen van de was. Rennend door de fris geurende lakens die ik nog eens extra liet opwaaien.
Dankzij jou was dit taakje geen last, want ik genoot terwijl jij genoot en je vol overgave door de lakens liet draaien.

En genieten? Dat deden we die dag! Onbekommerd tippelde je al huppelend rond.
Als een ware ontdekkingsreiziger nieuwsgierig loerend naar kleine beestjes op de grond.
Warme stralen in je vacht, diep doorstralend tot in mijn hart.
Je kleine wereldje was voor even groot die dag.  Jij op je opper best en ik zo apetrots.
Jij was mijn schaduw en ik jouw rots.  

Alleen jij en ik, zonder zorgen.
En terwijl de merel begon aan zijn avondlied en lange schaduwen het licht verdreven,
kleurde de zakkende zon de hemel langzaam rood.
Jij en ik, samen onderweg naar morgen.

De schemeruurtjes gingen van start, gevolgd door de stilte van de nacht.
De tijd dat de innerlijk rust, diep in ons verzonken, voorzichtig naar boven kwam lonken.
Voldaan sloot ik mijn ogen. Kietelende snorhaartjes in mijn gezicht, jouw ronkertje als muziek in mijn oren. Rood flikkerend kaarsenlicht, toverde dansende schaduwen op de muur en de dagenraad wachtte ongeduldig op het volgende uur.

Jij en ik, zonder zorgen….
Jij en ik, samen onderweg naar morgen.

Terwijl de eerste zonnestralen de nacht verdrijven en de merel begint aan zijn lied, open ik zoekend mijn ogen; Waar ben je?
Een lege plek in bed, waar jij normaal iedere ochtend sliep….

Die mooie zomerse dag in september, verdreven door regenwolken en een donkere lucht.
Een lege plek in bed, een lege plek op tafel, en hoe vaak ik het wasgoed ook laat opwaaien, ik zal je rode schim nooit meer door de lakens zien draaien…
Verdriet als een brok in mijn keel, ontketend in zilte tranen, ontlokt een diepe zucht.

Die mooie zomerse dag in september, voor eeuwig verbonden met jou.
Een herinnering zo mooi en gekoesterd zodat je weet dat ik voor altijd van je hou.

Naantje

Net zoals toen beloofde ik je ook nu een lang en gelukkig leven. Ik had het je zo gegund en met veel plezier en liefde gegeven.
Maar anders dan toen, bleef je ditmaal maar voor even….

Dag dag en tot ziens maar weer.
Ik zag je eens, ik zag je nu en ik zie je dan.
Tot ziens in een volgend leven, net zoals deze -en de vorige keer.

Een volgend leven, een beetje anders weer, maar toch even zo herkenbaar.
Ik zal je zoeken, jij zult me vinden, ik zal je zien en ineens ben je daar.
Ooit,            opnieuw,             en eens               voor altijd.

Ik wacht op jou, wacht jij op mij?

Tot dan,
Tot eens,
Tot ziens maar weer…

Afgelopen donderdag hebben we afscheid genomen van Naantje…
Na vele onderzoeken werd de diagnose multicentrisch maligne lymfoom gesteld. Verschillende organen waren al aangetast en er was geen weg meer terug…

Lobbes

Vroeg in de ochtend,

De tijd staat stil,

Toch is het te laat.

Zonder waarschuwing,

Geen weg terug.

Dat onbewuste besef,

Het onwerkelijke gevoel.

Een brok in de keel,

Een bloedend hart.

Een laatste diepe zucht.

Vaarwel Lobbes..

Het lijkt nog steeds een boze droom..

Gisterenochtend hebben we geheel onverwacht afscheid genomen van Lobbes.

Toen ik hem, enkele uren daarvoor aantrof, was hij apathisch en benauwd. Uit de onderzoeken bleek dat hij een inwendige bloeding had waardoor zijn longen in de verdrukking kwamen (hemothorax). De prognose was ronduit belabberd en we wilde hem niet onnodig laten lijden..

Lobbes is 9 jaar geworden en was geliefd door iedereen.

Hij werd geadoreerd door de Dapper (rip) en is het afgelopen jaar op de voet gevolgd de Voodoo. Hij zal dan ook verschrikkelijk gemist worden.....

Tush

We hadden haar beloofd te blijven vechten zolang ze van haar leventje genoot.

Soms moeten we accepteren dat dat leven minder lang is dan gehoopt...

Ze was al aan haar laatste leven toe toen ze anderhalve maand geleden een blaasontsteking met een multiresistente bacterie kreeg.

De medicijnen kregen de bacteriën niet onder controle maar eiste wel hun tol op haar lever..

Na zo lang zij aan zij te hebben gestreden en maandenlang te hebben gevochten was de tijd van afscheid nemen veel te snel gekomen...

Lieve Tush,

Rust zacht & Run free

Tot ziens over de regenboogbrug

Flop(perdeflop)

𝘌𝘪𝘯𝘥𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬 𝘬𝘸𝘢𝘮 𝘫𝘦 𝘥𝘢𝘷𝘦𝘳𝘦𝘯𝘥𝘦 𝘩𝘢𝘳𝘵𝘫𝘦 𝘵𝘰𝘵 𝘣𝘦𝘥𝘢𝘳𝘦𝘯.

𝘕𝘰𝘨 𝘯𝘰𝘰𝘪𝘵 𝘦𝘦𝘳𝘥𝘦𝘳 𝘬𝘭𝘰𝘯𝘬 𝘩𝘦𝘵 𝘻𝘰 𝘬𝘢𝘭𝘮.

𝘝𝘰𝘰𝘳 𝘩𝘦𝘵 𝘦𝘦𝘳𝘴𝘵, 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘦𝘷𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘥𝘦 𝘭𝘢𝘢𝘵𝘴𝘵𝘦 𝘬𝘦𝘦𝘳 𝘪𝘯 𝘫𝘦 𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯.

𝘛𝘰𝘵 𝘻𝘪𝘦𝘯𝘴 𝘍𝘭𝘰𝘱𝘱𝘦𝘳𝘥𝘦𝘍𝘭𝘰𝘱,

𝘞𝘦 𝘻𝘶𝘭𝘭𝘦𝘯 𝘫𝘦 𝘮𝘪𝘴𝘴𝘦𝘯.

Deze week namen wij, in alle rust en met zijn grote vriend Didge trouw aan zijn zijde, afscheid van Flop.

In mensenjaren werd hij 10 jaar, maar zijn hartje sloeg er zeker 20.

Ook zijn bloeddruk en darmen draaiden al die jaren overuren.

Hij beleefde 10 mooie jaren, maar nu was zijn lijfje op..

Wat zullen we hem hier missen…

Onze allemansvriend met zijn gekke bekken,

ons zonnetje op een regenachtige dag.

Zoals hij je, altijd even vrolijk en enthousiast, als een dartel hertje, tegenmoet gerend kwam.

Vlak voor je voeten hield hij dan halt, om je vervolgens -met zijn hoofdje ver in zijn nek en grote heldere ogen- vragend aan te staren; een geluidloos kreetje te slaken; zijn evenwicht te verliezen en; een achterwaartse flikflak te maken.

Ja.. We zullen hem missen… Maar vergeten zullen we hem nooit!

Ons paradepaardje. Ons clowntje in galop.

Rust zacht, lieve Flop..

Noes

17 jaren lang

een deel

een deel van mijn leven

een deel van jouw leven

gedeeld

niet meer

geen deel van mijn leven

geen deel van jouw leven

niet meer gedeeld

een plekje

een deel van jouw

een stukje van mij

een steen in de tuin

een laatste plekje

een afdruk in mijn hart

hart en ziel

voor altijd gedeeld

herinneringen blijvend

voor altijd

een deel

een stukje

een plekje

een afdruk

voor altijd

verankerd

in mijn hart

************************************************************

Afgelopen vrijdag hebben we afscheid genomen van Noesje..

Na een lang en gezond leven was haar lijfje nu toch echt op..

Hoe pijnlijk en verdrietig het afscheid ook is, we zijn ontzettend dankbaar dat ze zoveel jaren een deel van ons leven mocht zijn.

Rust zacht Noesje....

Piep

Met een brok in mijn keel
Dat ik dit schrijf..

De nacht voorbij in een zucht..

Deze ochtend jouw laatste..

Kus..

Mijn natte wang, tegen jouw vacht.

Je laatste reis, je laatste vlucht..

Nog eenmaal..

Een laatste kus..

Lieve Piepje.. Het mocht niet zo zijn..

Ik wist het.. Ik voelde het..Tot diep in mijn hart.

We kozen voor jou.. Een einde aan jouw pijn.

Het begin van ons verdriet...

Lieve Piepje..

Je blijft mijn hartendiefje..

We zullen je missen..

Rust zacht..

Toet

Het was een multiculturele happening, jouw reis van Egypte naar Villa Vacht.
Iedereen was in rep en roer over jou; de kostbare vracht.
Liefdevol werd je keer op keer overgedragen van hand naar hand.
Langzaam maar zeker trok je zo van het ene naar het andere land.
Een autorit dwars door de woestijn van Cairo naar Sharm el sheikh.
Niets was te gek, want jij was de prinses ten rijk!
Met het vliegtuig via hurghada door naar Brussel en vandaar met de auto door de diepe nacht.
Niets was te gek, want je had een thuis gevonden en daar werd vol spanning op je gewacht!

Toetje…. We hadden je zo graag een sprookjeseinde gegund..
Maar het noodlot had het telkens weer op jou gemunt..
Keer op keer wisten we de infecties te verslaan,
maar ditmaal moesten we je laten gaan..

** De hemel is geen sterretje rijker **
 
We zullen je niet vinden in de donkere nacht…
je zult daar niet staan te fonkelen in al je pracht.
We zullen je niet aan de inktzwarte hemel zien dwalen,
Je zult niet tussen al die andere sterren stralen.
Want
Jij zult de nacht verdrijven met de dagenraad
En je zult bij ons blijven tot je weer ondergaat.
Jij zult de aarde verwarmen met stralen van zonneschijn
want ik weet namelijk zeker dat jij het zonnetje zelf zult zijn.

Ziggy meis

Denkend aan hoe het allemaal begon, neem ik je een laatste keer in mijn armen.

Eenzaam en verlaten, zat je daar, op een kaal plekje tussen het onkruid in de avondzon. Met dichtgeplakte oogjes en de snot druipend uit je neus liet je de zonnestralen je kleurige vachtje verwarmen.

Je was één van de vele zwervertjes waar ik me dat jaar over ontfermde,
maar terwijl je broertjes en zusjes een ander thuis vonden en we samen nog vele kittens zagen komen en gaan,
leek er voor jou geen enkel ander baasje te bestaan..

Hoe lief je ook was en hoe goed je ook je best deed, je charme was altijd van korte duur..
Terwijl de diarree van achter spetterde, sproeide je van voren de klodders groene snot tegen de muur…

Je was zo klein en fragiel dat ik maandenlang bang was om je te verliezen,
maar jij wist niet van opgeven en was vastbesloten om voor het leven te kiezen.
11 jaren vol ups & downs heb jij je leven -samen met mij- geleefd. Tijden van voor en tijden van tegenspoed hebben we samen beleefd.

 De vele hoofdstukken werden één voor één afgesloten en –tot de allerlaatste regel gebleven-  was nu ook jouw taak hier volbracht. 
We wisten beide met welke woorden dit laatste hoofdstuk zou eindigen.. We voelde beide, dat onze wegen zich hier zouden scheiden.

Terwijl ik zachtjes je vachtje aai en nog een laatste keer je blik vang,
zie ik de ziel langzaam uit je ogen verdwijnen en zo komt ook jouw hoofdstuk –het laatste van mijn vorig leven- ten einde.

Wander

We hebben in stilte geluisterd, toen jij ons je laatste wens hebt toegefluisterd.

Je hebt ons laten weten, dat je ons nooit zal vergeten. We wisten waar je op doelde, omdat we het beide zo voelde.
We waren ons er van bewust en hebben je een laatste maal vaarwel gekust..

Terwijl tranen in onze ogen blonken, hebben we jou de rust en vrijheid geschonken..Ik voelde je laatste ademtocht, die zich met een trilling, een weg langs mijn vinger zocht..

Het is goed zo liet je ons weten..En wij zullen jou ook nooit vergeten..

***** *****

Vanavond hebben we afscheid genomen van Wander..
Over 2 dagen zou hij 2 jaar zijn geworden.
Mounya leerde ons echter deze mooie wijsheid:

* You don't have to live a long life, to live a full life *

Wander heeft 2 mooie jaren geleefd, omringt door vriendjes, liefde en zorg. Hij heeft veel kansen gekregen en met vier pootjes gegrepen. Van een kitten dat zich amper voort kon bewegen, groeide hij op tot een grote kerel die vele harten wist te stelen.

Hij heeft intens genoten van zijn badjes en knuffelsessies en wij zijn dankbaar dat hij zijn leven met ons heeft willen delen.

Rust zacht Wander!!

Sprookje

Je had het zo verdiend, je hebt er zo voor gevochten…

Ik had je zo graag dat beloofde lang en gelukkige leven geschonken..

Jouw einde kwam te snel, te onverwacht, te abrupt.

Geen eind goed, al goed en hoe graag ik ook wil,

ik kan het niet mooier maken dan dat het is..

Ik denk aan al die mooie momenten die we samen hebben gedeeld
en de vele wijze levenslessen die jij me hebt geleerd.

Ik zal je nooit vergeten.....

Al dagen probeer ik de woorden te vinden om de gevoelens die door mij heen razen te beschrijven, maar voor ik ze weet te vangen, zijn ze spoorloos in een wirwar van gedachten, onontrafelt. Ik kan het nog steeds niet bevatten. Waarom moest het zo lopen? Waarom moest dit Sprookje zo eindigen…

Toen ik dinsdag schreef over de permanente glimlach op mijn gezicht, had ik nooit kunnen voorspellen dat deze er diezelfde nacht wreed afgescheurd zou worden..

Het was zo rond 03.30 u toen ik de laptop dichtklapte om een laatste ronde langs de zieke Vachtjes te maken en naar bed te gaan. Het was ook precies op dat moment dat Sprookje, die zich de hele dag, onder invloed van de buprenorfine, rustig had gehouden, klaaglijk begon te roepen. Hijgend, persend en met grote ogen van angst en ongemak keek hij me vanuit zijn mandje aan. De gedachte aan acute nierfalen flitste direct door mijn hoofd en terwijl ik handelde zag ik het stappenplan voor mijn ogen verschijnen; Voelen hoe vol de blaas is, druk van de blaas halen door katheter te plaatsen of blaaspunctie uit te voeren, infuus om zijn nieren te spoelen…

Alhoewel het duidelijk was dat hij een verstopping had en zijn blaas erg hard was, was deze niet groter dan een pinpongbal. Veel urine kon zijn blaas dus niet bevatten. Ik richtte mijn aandacht op het inbrengen van de katheter, maar hoe ik ook mijn best deed en welke hoek ik ook probeerde, ik kwam geen mm verder.. Door de penisamputatie, opvolgende operaties en daardoor ontstane littekenweefsel was het onmogelijk om te bepalen in welke hoek zijn plasbuis liep..

Door het feit dat Sprookje deze handelingen zonder protest aan zich voorbij liet gaan, wist ik dat ik geen seconde meer mocht verliezen. Ik maakte Loode wakker en terwijl die de slaap uit zijn ogen wreef en de dierenarts belde, vloog ik weer naar beneden om Sprookje gereed te maken voor vertrek. Onze eigen dierenartsen hadden geen dienst en we werden doorverbonden naar de dienstdoende arts.

Tijdens de rit van 20 minuten doken voorgaande ervaringen in mijn gedachte op.. Geen enkele van die ervaringen had een goede afloop… Hoe kon ik voorkomen dat deze ervaring een herhaling van het verleden werd?

Het donkere huis waar de praktijk zich bevond voorspelde niet veel goeds…. Het leek eeuwig te duren tot er uiteindelijk een raam boven ons hoofd werd geopend en we de melding kregen om daar (in de kou) te wachten. Het was wel duidelijk dat de arts zich, na ons telefoontje, nog eens rustig in zijn bed had omgedraaid. Terwijl de minuten in totale stilte voorbij tikte, voelde ik de verontwaarding in mij groeien. Sprookje miauwde klaaglijk en ik wist dat zijn lichaamstemperatuur in deze kou snel zou dalen…

Juist toen we op het punt stonden om rechtsomkeer te maken, hoorde we iemand de trap af stommelen. Lichten werden ontstoken en eindelijk werd de deur van het slot gedraaid.
De gloednieuwe onderzoektafel vormde een vreemd contrast in de aftandse, rommelige ruimte.

Alles in mij schreeuwde dat we ons direct om moesten draaien, maar er was geen tijd meer om naar een andere kliniek te gaan.. We hadden geen andere keuze dan in de kundigheid van de dierenarts te vertrouwen…

Toen ik Sprookje uit zijn mandje wilde halen hield hij me tegen.
Loode had hem aan de telefoon al kort uitgelegd wat Villa Vacht was en hij was toch wel benieuwd hoe we dat allemaal betaalde.
Was dat op dit moment het belangrijkste voor hem?
Om het nog bizarder te maken volgde daarop een ‘discussie’ over hoe we bij hem terecht waren gekomen en dat we eigenlijk bij een andere dienstdoende arts hadden moeten aankloppen. Ik was echt met stomheid geslagen. Moesten we Sprookjes leven in zijn handen leggen??

Eindelijk ging zijn aandacht naar Sprookje en terwijl we de situatie aan hem uitlegde, was de afkeuring duidelijk van zijn gezicht af te lezen. Nog voor hij Sprookje een blik waardig had gegund, liet hij zonder onomwonden weten dat hij er geen heil in zag en euthanasie de beste keuze was.

Ondanks dat ik was voorbereid op zo’n reactie schrok ik van zijn botte harteloosheid. Achteraf gezien ben ik trots op hoe sterk ik me heb zien te houden. Ik heb hem heel duidelijk laten weten dat we daarover in mening verschillen, dat we dat van elkaar moeten respecteren, dat wij niet zo makkelijk opgeven en dat dit niet de tijd is om daarover te gaan discussiëren. Als hij ons niet wilde helpen dan moest hij dat zeggen, dan konden we onze weg vervolgen.

Ik weet nog dat ik het erg onvolwassen vond overkomen dat hij toch zijn best bleef doen om zijn gelijk te halen en mij te laten inzien dat we te ver waren gegaan. Als het aan hem had gelegen dan hadden we Sprookje al 3,5 jaar geleden, toen we zijn pootjes lieten amputeren, laten inslapen.

Zijn mening heeft me niet kunnen raken… Ik was mijn respect voor hem al bij de voordeur verloren!

Uiteindelijk is afgesproken dat hij Sprookje onder verdoving zou proberen te katheteriseren en daarna wakker zou spuiten en een zware pijnstiller zou geven, zodat we sochtends naar onze eigen dierenarts konden gaan.

 Ik wist dat het katheteriseren gedoemd was om te mislukken..
Ik had mijn gevoel moeten volgen en rechtsomkeert moeten maken, maar ik beet op mijn tanden, negeerde mijn gevoel, liet de dierenarts begaan en duimde dat we snel weer op straat zouden staan…

Ik zag dat Sprookjes lichaam de strijdt aan het verliezen was en toch gaf ik er geen gehoor aan..
Ik wilde niet dat sprookjes leven, hier, in die ijskoude ruimte, gevuld met negatieve energie, ten einde kwam..

Het voelde alsof ik, als ik op dat moment alsnog toe zou stemmen om Sprookje in te laten slapen, de dierenarts een vrijbrief zou geven om iedereen zo harteloos te behandelen..

De rest van de nacht heb ik, met Sprookje op schoot, huilend doorgebracht, me pijnlijk bewust van zijn strijdt, zijn lijden.. En mijn schuld..
Ik wist dat alle hulp te laat zou zijn…

Hij verliet het leven, vlak voor we onze dierenarts bereikte…

Het is geen eind goed, al goed en ik kan het niet mooier maken dan dat het is..

Ik realiseer me wederom dat het ontzettend moeilijk is om in zo’n situatie, waarin je razendsnel moet beslissen over leven of dood, je niet te laten beïnvloeden door je omgeving en de tijd te nemen om gevoel, van emotie te kunnen onderscheiden en dit in de juiste woorden te verwoorden..

Het zou zo makkelijk zijn om de schuld bij de dierenarts te leggen, maar ik heb geleerd dat iedere nare ervaring ook een wijze les bevat en als ik die niet wil leren, ik een herhaling nooit zal kunnen voorkomen… Situaties zoals deze zijn te verwachten en het is aan ons om de beste manier te vinden om daar mee om te gaan. Voorgaande keren werd ik onzeker omdat mijn kennis en kunde in twijfel werd getrokken, of was ik bang dat mijn gevoel door emotie werd gekleurd. Ditmaal was ik zo vastbesloten om bij mijn besluit te blijven, dat ik twijfel geen kans gaf, maar ook de deur sloot om mijn gevoel te kunnen volgen….

Ik wil jullie allemaal bedanken voor jullie steun mbt het afscheid van Sprookje.
Toch moet ik toegeven dat ik er ook wel een beetje van schrok! Alhoewel jullie boze reacties richting de dierenarts een logisch gevolg op mijn verhaal zijn, was dit niet direct mijn insteek en –hoe stom het misschien ook klinkt- voel ik ergens de behoefte om het voor de dierenarts op te nemen.

Al heb ik de situatie zo eerlijk mogelijk proberen te omschrijven, het is en blijft een eenzijdig verhaal. Geschreven vanuit mijn ervaring, mijn oogpunt en mijn emoties.

Hoe ik het ook wend of keer, het gevoel dat hij mij gaf, kan ik niet goedpraten en ik ben er van overtuigd dat een cursus ‘communiceren met mensen’  geen kwaad zou doen, maar ik besef ook dat Sprookje niet de meest standaard kat is om op je behandeltafel te krijgen en ik kan me voorstellen dat het voor de onwetende dierenarts een beetje voelde alsof we hem een kip zonder kop voorschotelde met het idee dat hij het wel even zou fixen!

Ik bedoel…. Een kat, zonder achterpoten, zonder staart, zonder penis… Wat zou jouw eerste gedachte zijn?

Hij was waarschijnlijk in de veronderstelling dat Sprookje zwaar beperkt was en niet in staat om zichzelf voort te bewegen! De Sprookje die hij voor zich op de behandeltafel zag liggen gaf ook weinig blijk van het levenslustige karakter dat wij van hem kenden…

De dierenarts had nog nooit van Villa Vacht gehoord en hij moest maar op ons woord geloven dat die halve kat die daar, zwaarmoedig en kreunend van pijn op zijn tafel lag,  doorgaans een gelukkig leven leidde. Ik denk dat bij de meeste dierenartsen de haren recht overeind waren gaan staan!

Nogmaals, het praat het voorafgaande niet goed en ik blijf erbij dat hij de situatie anders had kunnen aanpakken, maar vanuit zijn oogpunt bekeken, moet het ook een behoorlijke schok zijn geweest!
En zoals ik reageerde op basis van mijn voorgaande ervaringen, heeft hij ook gereageerd op basis van zijn ervaringen.

Ik denk overigens ook niet dat een andere dierenarts, Sprookjes leven had kunnen redden..*
Wat dat betreft stond hij in zijn gelijk. Al dat littekenweefsel maakte het gewoonweg onmogelijk om een katheter in te brengen en zelfs als dat was gelukt, dan was de kans groot dat de opluchting maar van tijdelijke aard was..
Dat was iets waar ik me zelf ook maar al te goed van bewust was en ik wist al dat Sprookjes leven aan een zijde draadje hing toen we thuis vertrokken.

Ik verwachtte absoluut geen wonderen en als de dierenarts zich anders had opgesteld en in alle rust de mogelijkheden had voorgelegd, dan had ik zeer waarschijnlijk uit mezelf besloten dat het tijd was om hem te laten gaan. En dat is het punt wat ik voornamelijk duidelijk wilde maken met Sprookjes update! Ik heb me, door de ongelukkig omstandigheden en botsende persoonlijkheden, laten meeslepen en omdat ik perse mijn standpunt duidelijk wilde maken, ben ik er juist aan voorbij gegaan en daar werd Sprookje uiteindelijk de dupe van…

Ik voel me niet schuldig in de zin van het woord, maar ik erken wel mijn aandeel, mijn schuld, van het verloop van de situatie. Alleen op die manier kan ik er iets van leren en een herhaling voorkomen, want hoe graag wij het ook anders zien, het blijft een feit dat het gros van de dierenartsen nog steeds in de veronderstelling is dat een gehandicapte kat geen katwaardig leven kan leiden….
En tja.. Kunnen we ze dat kwalijk nemen? Hoe dacht jij er zelf over voor je de wonderlijke Vachtjes van Villa Vacht leerde kennen?

Dat is dan ook iets waar wij graag verandering in willen brengen! 

* Achteraf gezien vermoeden we dat er een onderliggend probleem heeft meegespeeld en dat de blaasontsteking daar slechts een symptoom van was. Toen we die ochtend bij onze dierenarts waren zag het er namelijk helemaal niet zo levensbedreigend uit en tot middernacht was zijn plasbuis nog vrij. Niemand had kunnen verwachten dat het plots zo mis kon gaan.